طلاب پاره وقت مدرسه حضرت زینب علیها سلام یزد

ادب: حضرت علی(علیه السلام) از همان اوایل خردسالی حضرت عباس(علیه السلام)، توجه خاصی به تربیت او داشت و او را به تلاشها و کارهای مهم و سخت مانند کشاورزی، تقویت روح و جسم، تیراندازی، شمشیرزنی و سایر فضایل اخلاقی ، تعلیم و عادت داده بود. (پرچمدار نینوا، شیخ محمد اشتهاردی، ص 20)  روایت شده است که حضرت عباس(علیه السلام) بدون اجازه در کنار امام حسین(علیه السلام) نمی نشست و پس از کسب اجازه مانند عبدی خاضع دو زانو در برابر مولایش می نشست. او تربیت شده حضرت علی(علیه السلام) است که از همین مکتب درخشان درس ادب آموخته بود. حضرت عباس (علیه السلام) هیچگاه به خود اجازه نداد امام حسین (علیه السلام ) را برادر خطاب نماید مگر در لحظه شهادت که فرمود ای برادر مرا دریاب.

یقین: (درجه بالای ایمان) ویژگی است که کمتر درغیر معصوم ایجاد می شود اما حضرت عباس(علیه السلام) از همان کودکی، یقین به وجود آفریدگار یکتای جهان داشت و در سراسر زندگی خود با همان ویژگی مستظهر به عنایات الهی بود و از این رهگذر ویژگی های دیگر خود را متبلور می ساخت.(محمد ناصرعلایی، آینه حیدرنما، روزنامه کیهان، 10/8/1376.)

وفا: وفای او نسبت به اهل بیت علیهم السلام به غایت زیاد و در خور نخستین است. در وفا همین بس که باقر شریف قریشی، نویسنده عرب زبان معاصر، در کتاب” حیاة الامام حسین بن علی علیهما السلام ” می نویسد:” در تاریخ انسانیت، در گذشته و امروز، برادری و اخوتی صادق تر و فراگیرتر و با وفاتر از برادری ابوالفضل (علیه السلام ) نسبت به برادر بزرگوارش امام حسین(علیه السلام) نمی توان یافت که براستی همه ارزشهای انسانی و نمونه های بزرگواری را در بر داشت.”

دلاوری: دلاوری حضرت عباس(ع) نه تنها در حماسه کربلا نمایانگر بود، بلکه در صفین نیز نمایان شده بود به ویژه در جنگ صفین افراد زیادی را کشت و حیرت همگان را از آن دلاوری برانگیخت.