طلاب پاره وقت مدرسه حضرت زینب علیها سلام یزد

با سلام. علامه محمد باقر مجلسی رحمه الله علیه فرمودند:
“مشغول مطالعه بودم، به این دعا رسیدم و آن را خواندم:
بسم الله الرحمن الرحیم، اَلْحَمْدُ لله مِنْ اَوَّلِ الدُّنْیا اِلی فَنائِها وَ مِنَ الآخِرَه اِلی بَقائِها. اَلْحَمْدُ للهِ عَلی کُلِّ نِعْمَه، اَسْتَغْفِرُالله مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ وَ اَتُوبُ اِلَیْه، وَ هُوَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ. “

بعد از یک هفته مجدد خواستم آن را بخوانم که در حالت مکاشفه، ندایی شنیدم از ملائک، که ما هنوز از نوشتن ثواب قرائت قبلی فارغ نشده ایم.

خواندن این دعای با فضیلت در شب جمعه سفارش شده است. شادی روح جمیع اموات مؤمنین و مومنات و علمایی که در برزخند، بویژه شادی روح علامه محمد باقر مجلسی رحمه الله علیه صلوات. التماس دعای فرج. اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.

ادب: حضرت علی(علیه السلام) از همان اوایل خردسالی حضرت عباس(علیه السلام)، توجه خاصی به تربیت او داشت و او را به تلاشها و کارهای مهم و سخت مانند کشاورزی، تقویت روح و جسم، تیراندازی، شمشیرزنی و سایر فضایل اخلاقی ، تعلیم و عادت داده بود. (پرچمدار نینوا، شیخ محمد اشتهاردی، ص 20)  روایت شده است که حضرت عباس(علیه السلام) بدون اجازه در کنار امام حسین(علیه السلام) نمی نشست و پس از کسب اجازه مانند عبدی خاضع دو زانو در برابر مولایش می نشست. او تربیت شده حضرت علی(علیه السلام) است که از همین مکتب درخشان درس ادب آموخته بود. حضرت عباس (علیه السلام) هیچگاه به خود اجازه نداد امام حسین (علیه السلام ) را برادر خطاب نماید مگر در لحظه شهادت که فرمود ای برادر مرا دریاب.

یقین: (درجه بالای ایمان) ویژگی است که کمتر درغیر معصوم ایجاد می شود اما حضرت عباس(علیه السلام) از همان کودکی، یقین به وجود آفریدگار یکتای جهان داشت و در سراسر زندگی خود با همان ویژگی مستظهر به عنایات الهی بود و از این رهگذر ویژگی های دیگر خود را متبلور می ساخت.(محمد ناصرعلایی، آینه حیدرنما، روزنامه کیهان، 10/8/1376.)

وفا: وفای او نسبت به اهل بیت علیهم السلام به غایت زیاد و در خور نخستین است. در وفا همین بس که باقر شریف قریشی، نویسنده عرب زبان معاصر، در کتاب” حیاة الامام حسین بن علی علیهما السلام ” می نویسد:” در تاریخ انسانیت، در گذشته و امروز، برادری و اخوتی صادق تر و فراگیرتر و با وفاتر از برادری ابوالفضل (علیه السلام ) نسبت به برادر بزرگوارش امام حسین(علیه السلام) نمی توان یافت که براستی همه ارزشهای انسانی و نمونه های بزرگواری را در بر داشت.”

دلاوری: دلاوری حضرت عباس(ع) نه تنها در حماسه کربلا نمایانگر بود، بلکه در صفین نیز نمایان شده بود به ویژه در جنگ صفین افراد زیادی را کشت و حیرت همگان را از آن دلاوری برانگیخت.

پیشوایان معصوم(ع) الگوی فضیلت های اخلاقی اند. در بیان فروتنی امام حسین ـ علیه السلام ـ در کتاب شرح شهاب الاخبار چنین آمده است:

حکایت: «امام حسین(ع) می گذشت، به قومی درویش رسید و از آن پاره های نان که از خانه ها جمع کرده بودند بر سر گلیمی کرده بودند و می خوردند, چون امام حسین(ع) را دیدند گفتند: «یابن رسول الله به چاشت خوردن مساعدت کن.» از اسب فرود آمد و گفت: «خدای تعالی متکبران را دشمن دارد» و با ایشان بنشست چون قدری خورده بود, گفت ایشان را که «شما نیز مرا اجابت کنید.» با وی برفتند و آنچه حاضر بود بخوردند».